Definicja i historia
Syndrom sztokholmski to zjawisko psychologiczne, w którym ofiara schwytania, przemocy lub przymusu zaczyna odczuwać współczucie, sympatię, a nawet miłość do swojego agresora. Termin ten powstał po incydencie w Sztokholmie w sierpniu 1973 roku, kiedy przestępcy zajęli bank i przetrzymywali zakładników przez sześć dni. Ku zaskoczeniu opinii publicznej i psychologów, uwolnieni zakładnicy zaczęli bronić swoich porywaczy, a nawet odmówili składania zeznań przeciwko nim.
Reklama
Mechanizmy psychologiczne
Syndrom sztokholmski tłumaczy się kilkoma mechanizmami psychologicznymi:
Przetrwanie poprzez współpracę. Ofiary często próbują wyciągnąć rękę i zbudować relację z agresorem, aby zwiększyć swoje szanse na przetrwanie. Może to obejmować próby okazania zrozumienia i współczucia.
Dysonans poznawczy. W obliczu niemożności zmiany sytuacji ofiary zaczynają zmieniać swoje postrzeganie, aby zmniejszyć wewnętrzny konflikt i stres. Mogą przekonać siebie, że agresor nie jest taki zły, a nawet zacząć usprawiedliwiać swoje działania.
